-
1 zdzicz|eć
pf (zdziczeję, ał, zdziczeli) vi 1. (stać się dzikim) [roślina, zwierzę] to run wild- ogród zdziczał the garden has run wild ⇒ dziczeć2. przen. (stać się niecywilizowanym) [osoba] to run wild- obyczaje w tym kraju zupełnie zdziczały the customs in this country have become totally barbarian ⇒ dziczeć3. przen. (w samotności) [osoba] to become a recluseThe New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > zdzicz|eć
-
2 zdziczeć
(-eję, -ejesz); vb; od dziczeć* * *pf.1. (= stać się dzikim) run wild; biol. become feral.2. (= ulec zdziczeniu) become brutal.The New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > zdziczeć
См. также в других словарях:
zdziczeć — dk III, zdziczećeję, zdziczećejesz, zdziczećej, zdziczećczał, zdziczećeli, zdziczećczały, zdziczećczali 1. «stać się dzikim, wrócić do stanu natury, do stanu pierwotnego» Kwiaty i drzewa zdziczały bez uprawy. Zdziczały kot, pies. 2. «stać się… … Słownik języka polskiego
podziczeć — dk III, podziczećeje, podziczećczał, podziczećeli, podziczećczały, podziczećczali przestarz. dziś rzad. «o wielu roślinach: stać się dzikim; zdziczeć» Drzewa, krzewy podziczały. przen. «o wielu osobach: stracić cechy człowieka cywilizowanego,… … Słownik języka polskiego
